5 September Autoperikelen

5 september Autoperikelen

Die auto.... Ja. ... we zijn nog maar net hier, en ik kan al met grote zekerheid zeggen dat dit een van de climaxen in ons Amerika avontuur zal zijn. Zoals ik eerder al schreef heb je over die auto nog wat info tegoed. Dus.... OK!!! Het wordt een lang verhaal! Je bent gewaarschuwd. Komt ie!

Wilbert koos dus voor een grote zilverkleurige Chevrolet Malibu. Een auto die je op z'n staart kunt trappen en dan net niet met piepende banden de weg over schiet en voor je het weet uit t zicht verdwenen is. Komt natuurlijk ook omdat het 'n automaat is he. We waren dus heel snel bij ons hotel waar we natuurlijk zelf wel wilde parkeren😉. (Nou DAT hebben we geweten hoor) we reden wat verdiepingen in rondjes omhoog.  Tja want logisch wilde we dicht bij de liften staan. Ik zag mezelf al zeulen met koffers bij nog steeds ruim 35 graden ondanks het late uur. Maar na een aantal rondjes hadden we geluk! Een vrij plekje 3 plaatsen van de lift vandaan! Perfect!!! Ik zal je even niet verder vermoeien met incheck- en kamer-perikelen dus ik maak even een tijdsprongetje naar de volgende ochtend.

Na een rustige opstart van de dag liepen we rond 10en richting auto in de garage en de zilvergrijze kilometervreter van de aankomende weken op verdieping 5, 3 plaatsen van de lift dus. Vandaag niet veel aan autokilometers maar o.a de Walmart, Fremontstreet en de strip op ons plan. En we wilde met de auto Ipv de bus ivm de voorgenomen boodschappen. Onze auto thuis heeft ook een elektronische sleutel dus dat is niets nieuws...... maar toch.... Dit werkte blijkbaar anders. ... Want de deur bleef hermetisch gesloten! En wat Wilbert ook probeerde daar kwam geen verandering in. IN de auto op de bijrijderstoel lagen nog wat Alamo papieren van de verhuurder hier in Las Vegas.... maar ja...Wij konden er niet in dus.. we besloten dus de hulplijn maar te gaan bellen. En zo stond ik dus even later in mijn beste school Engels (over de slechtste telefoonverbinding ooit) uit te leggen wat er aan de hand was. En zijn 1e vraag was: Are you safe? Daarna volgde nog een heleboel vragen, ter controle wie ik was, instructies wat te doen en hoe te handelen, en alle mogelijke oplossingen ons toegang te verschaffen tot ons zilvergrijze monster. En terwijl ik vragen aan het beantwoorden was over waar we precies waren omdat er een afslepen wagen zou komen hoe hoog het plafond in de garage was, viel Wilberts oog op het formulier wat NIET in de auto was achtergebleven. Hè??? Dat nummerbord..... Hij pakte zijn zaklamp app erbij en scheen in de schermerdonkere garage door het autoraam. Zag hij het goed??? Die naam...... En net toen ik zei; ik schat 2,50m.... riep hij dat het niet de goeie was. Verbaasd draaide ik me om. WAT zei hij nou? Wilbert stormde de trappen af en op naar de andere verdiepingen terwijl ik in mijn beste school Engels excuses zei en vroeg of de beste man heel even kon wachten met het sturen van de afsleeptruck die zojuist geregeld was. Ik stotterde en stamelde als de beste, nog steeds door stomheid geslagen. 
En idd!!!... op 6 stond 3 plaatsen van de lift exact dezelfde auto, alsof het zilvergrijze monster 's nachts op magische wijze gekloond was. In alle details dus, zelfs de autopapieren van Alamo, maar op 1 detail na dus.... De nummerplaten! 
Na deze bizarre climax hadden we een fantastische dag in Las Vegas zoals je aan de foto's kunt zien. Maar dit verhaal..... Ja!  Dat vertellen we over 50 jaar NOG