17 september

Even  voor 9 uur stapte we in een fris Ouray in de auto om aan het eerste deel van onze autodag van bijna 400 km te beginnen. De Million dollar road van Ouray naar Durango. 113 km/ 70 miles. Waar de naam vanaf komt weet ik niet. Ergens vooraan in het stadje had ik een weg gezien die de naam last dollar road had, tja DAT spreekt voor zich hè!  Wat mij betreft had de route naar Durango een passender naam mogen krijgen.... trilseekers road ofzo bv... Vanuit Ouray slingerde de weg zich langs de bergwand omhoog. Soms met enorme haarspeldbochten en vaak  ook zonder enige vorm van beveilgde vangrail. Je keek zo langs een stijle wand de enorme dieptes in. Tja en als de rechter baan dan aan de buitenkant van de weg is..... Gelukkig was t niet druk en kon Wilber vaker gewoon midden op de weg gaan rijden om toch die doodenge randen te vermijden. Zo sukkelden we dus omhoog en weer omlaag, met ingehouden adem en samen geknepen billen.  OEFFFF op de veilige stukken genoten we van wat de herfst in Colorado ons voorschotelde, en ook de hotspring onderweg was een verrassing om even voor te stoppen dus. Onderweg zagen we nog een aantal mountainbikers en wielrenners. Een van hen liep vermoeid naast zijn  fiets met bepakking en duwde de fiets de berghelling op. Tja... dan zaten wij toch wel weer goed hè in die auto, zelfs op de stijle stukken. Na ruim 2 uur kwamen we aan in Durango. Toch wel blij dat we het erop hadden zitten die senic route. Een boodschapje en een bezoek aan de ruïnes in Aztec onderbraken onze reis op een  mooie manier.

Omdat ik perse langs Shiprock wilde, de heilige berg van de Navajo's,  reden we dus een binnenweg. Ja er lag asfalt, maar daar was dan ook alles mee gezegd. Na de touristische million dollar route kregen we nu de onbekende indianroute voor de kiezen. WOW wat was ook die spannend maar bijzonderder mooi. Ik persoonlijk vond dat ie niet onder  deed voor de north rim senic route, in tegendeel!!! Ruim 10 mile de berg op en weer af met de ene haarspeldbocht na de andere in combinatie met tegelijk 14% afdalingen. Ademloos zat ik naast Wilbert die schijnbaar moeiteloos de auto door alle bochten en afdalingen heen manoeuvreerde. Na de berg overwonnen te hebben reden we door Navajo gebied met dorpjes en de bijbehorende scholen. De trailers en kleine woningen liggen erg wijd verspreid, maar ook hier in Navajo land rijd de schoolbus die alle Kids veilig ophaalt en weer thuisbrengt. Het bordje "STOP" klapt uit aan de zijkant van de bus zodat automobilisten weten dat ze niet mogen inhalen of moeten stoppen zodat kids veilig kunnen uitstappen en oversteken. Bij een  van die stops stapte 3 Kids uit bij een piepklein houten huisje. Uhhhh en daar moesten ook minimaal nog een stel ouders slapen bedacht ik me.....  Na 3 van dit soort stops ging de schoolbus voor ons in de berm zodat we konden passeren. De herfst hadden we duidelijk al weer ver achter ons gelaten en ingeruild voor opnieuw woestijn. We zagen hoe de wind speelde met lage struikjes en los zand en mini totnado's blies zodat je het rode zand omhoog zag wervelen in de velden waar de trailers verspreid zo hun plekjes hadden.   bereikbaar via smalle zandpaden. Eenmaal in de buurt van Chinle raakte onze Tomtom geheel de weg kwijt. Hoe dat kan?... GEEN idee! We hebben dus ons gezond verstand en intuïtie gebruikt en navigeerden toen moeiteloos naar onze lodge. Om even voor 5 draaiden we de parkeerplaats op. #grijnzzz Nadat we onze meegebrachte salades verorberd hadden en een magnetronmaaltijd achter de kiezen, genieten we nog van een verboden drankje op onze kamer. In alcoholvrij Navajo land is de dichtsbijzijndste liqourstore ruim 80 mile verder op. Moe maar voldaan kijken we uit naar de dag van morgen. Op pad in canyon the Chelly😍